مکالمه در یک فضای کاملا دوستانه!!!

اون:دوستان این استیکرا برای بچه های سرطانی ساخته شده به ازای هر نفری که ادد کنه به محک پول میدن.دوست داشتید ادد کنید(موقع ادد کردن بالاش نوشته تقدیم به بیماران سرطانی).

من:از تلگرام پول بره به محک؟
شوخی نکن
اون:برنامه اینترنتی دیگه هوشمنده..چرا نشه..
من:باشه.شما فک کن میشه.
اپلیکیشن تلگرام کاملا مجانیه و سرورشم تو ایران نیس که بخواد به موسسه ای کمک کنه .باز اگه می گفتین تبلیغات کناری فیسبوک یه چیزی که به ازای هر کلیک پولی به اون مرکز مرتبط که باز هم مراکز داخلی  ایرانی و شامل نمیشه واریز میکنه
اون:دوا نداریم که  عزیزم نظرمو گفتم..
من:منم دعوا نکردم.اتفاقا خیلی آروم دارم تایپ میکنم.فقط نخواستم الکی این حرف و که با استیکر پول میره به حساب خیریه رو باور کنین.همین و بس.اگه هم از حرفم ناراحت شدین همین جا ازتون معذرت میخوام....

 

وقتی عکس همسرم را زیر سینی چای پنهان کردم!

پیش نویس:یکی ازوبلاگایی که هر روز می خونم وبلاگ آلما توکل (نام مستعار) هست که انصافا حرفی واسه گفتن داره میون این همه وبلاگ ریز و درشت، داشتم با خودم فکر می کردم بد نیس کمی از چیزی که واقعا هستم و همیشه هم هرجا بحثی در این مورد بوده رو نظرم موندم و برای خوش آمد کسی از دیدگاهم عقب نشینی نکردم  و تو وبلاگم هم نشون بدم.این مطلب که براتون اینجا گذاشتم در واقع یه پیام تلگرامی در یه گروه دخترونست و دیدم بد نیست ببینم نظر خوانندگان وبلاگم راجب موضوعاتی از این دست چی می تونه باشه.منتظر نظراتتون هستم.

دکتر فردین علیخواه(جامعه‌شناس):

خواهش می‌کنم این مطلب را با گرایش‌های سیاسی خودتان تحلیل نکنید. همه ایرانی هستیم و داریم درباره یک مسأله اجتماعی مملکت مان حرف می‌ زنیم. یک روز در کلاس آسیب‌شناسی اجتماعی و در بحث از "خانواده و طلاق"، از دانشجویانم درباره تعداد فرزندان برخی از سیاستمداران کشورهای غربی سوال کردم. برایم بسیار جالب بود که بیشتر آنان مثلا می‌دانستند که اوباما دو دختر دارد و اینکه آنان چند سال دارند! برخی از دانشجویان معتقد بودند که این دولتمردان با این عکس‌ها و البته "در عمل" به جامعه می گویند که خانواده مهم است. کنجکاو شدم. در قسمت عکس سایت گوگل به فارسی(و نه انگلیسی) تایپ کردم" خانواده اوباما" و هزاران عکس از زندگی خانوادگی اوباما و گذران اوقات‌ فراقتش با کودکان و همسرش ظاهر شد. بیشتر این عکس‌ها را سایت‌های فارسی منتشر کرده‌اند. در همان کلاس از خانواده و تعداد فرزندان سیاستمداران کشورمان پرسیدم. حتما جواب را می‌توانید حدس بزنید. تقریبا اکثر دانشجویان اطلاعات درستی نداشتند. مثل استادشان! ولی من نشان ندادم که مانند آنها نمی‌دانم. خب من استادم! جالب آنکه آنان می دانستند مثلا جان کری چند فرزند دارد ولی در خصوص دکتر ظریف نمی دانستند!. باز نکته جالبی که در کلاس( چه اسم خوبی هم داشت: آسیب‌شناسی اجتماعی) مطرح شد آن بود که بیشتر آنان می‌گفتند نام اعضای خانواده مسئولین کشورمان زمانی در رسانه ها منعکس می‌شود که یا یکی از آنها به همسرش پستی داده، و یا مسأله و مشکلی ایجاد شده و رسانه‌ها به او یا خانواده اش گیر داده‌اند! در مواقع عادی تقریبا هیچ مطلبی در این خصوص منتشر نمی‌شود. توجه‌ام به یک رفتار اجتماعی غربی‌ها جلب شد. قبلا هم به این رفتار توجه کرده بودم. من در برخی از پروژه های عمرانیِ داخل کشور با آنها کار کرده‌ام. وقتی به آنها میز یا اتاقی می‌دهید یکی از وسایل یا اقلامی که روی میز می‌گذارند یا روی دیوار اتاق نصب می‌کنند عکس‌های خانوادگی‌شان است. این را حتما در سریالها هم دیده‌اید. نکته جالب آنکه این رفتار تابع سن فرد یا عمر ازدواجش نیست.

رفتار ما ایرانیان(مردان) در این خصوص خیلی جالب است. وقتی تازه ازدواج کرده‌ایم عکس همسرمان در کیف پولمان قرار دارد. البته یادآوری کنم که این عکس در دوره نامزدی روی صفحه تلفن همراهمان نیز هست. پس از ازدواج از آنجا حذف می شود. کم کم عکس همسرمان از کیف پول‌مان هم حذف می‌شود و جای عکس را کارت‌های اعتباری رنگارنگ و قبض‌های پرداخت نشده‌ی لوله شده می‌گیرند. معمولا خانم‌ها مانند آقایان نیستند. ولی وقتی این رفتارها را می‌بینند دلسرد می‌شوند. عکس همسرشان را بر نمی‌دارند ولی عکس اعضای خانواده‌شان را به در کنار آن قرار می‌دهند. این معنادار است!
زمانی در جایی مشغول به کار شدم. روزهای نخست؛ عکس کوچکی از همسرم(با مانتو و روسری) را به شکل عمودی در گوشه میز به لیوان تکیه داده بودم. همکاری آمد و گفت: " ببین پشت سرت حرف درمیارن! به نظرم اینو برداری بهتره!". همکار بعدی هم آمد و همین را گفت. عکس را برداشتم و به شکل افقی زیر شیشه‌ی روی میز گذاشتم. آن همکاران باز آمدند: " خب اینا اینجا جواب نمی ده دیگه! همکارا که می دونی جنبه ندارن! تازه خانمت مانتوییه! یه ذره موهاش هم بیرونه! این می‌تونه بعدا تو گزینش دردسر بشه...!" کنار میز یک سینی چای کوچکی داشتم. آنرا برداشتم و روی عکس همسرم گذاشتم. به آنها گفتم " حالا خوبه؟ " گفتند: " هی. بد نیست!" ولی...
می دانید دوستان . خواستم بگویم مسئولین هم محصول همین جامعه‌اند. اساسا خانواده( و بیشتر؛ زنان) باید پنهان بمانند. به نظرم درباره زنان، یک چیز خیلی عادلانه توزیع شده است: عکس آنان نه باید در قاب زندگی نصب شود و نه در قاب مرگ(اعلامیه فوت). برای همین در پاسخ به برخی از دوستانی که انتقاد می کنند چرا زنان و دختران ایرانی در شبکه های اجتماعی مجازی اینقدر زود به زود عکس پروفایل خود را عوض می‌کنند و گویی "ولع خودنمایی" دارند باید گفت که رفتار این زنان اعتراض به حذف تدریجی عکس‌‌شان از "قاب زندگی" توسط جامعه است. این عکس‌ها می‌گویند: "شما نمی توانید مرا حذف کنید".

کمپین حمایت از امیر مهدی ژوله

دیشب بعد از اتمام خندوانه بمبی تو تمام شبکه های اجتماعی منفجر شد مبنی بر اینکه یه سری از هواداری جناب تتلو شاکی شدن از اجرای ژوله و طبق معمول شروع کردن به نوشتن فحش های رکیک تو صفحه ی اینستاگرام ژوله و عملا گفتن که برای تلافی چیزایی که شنیدن  قصد دارن به امین حیایی رای بدن.(یاد عکس تتلو افتادم که با حوله ی حمام و کتاب روانشناسی 400 صفحه ای تو دستش اونم ساعت 2:30 شب حدودا 2-3 سال پیش منتشر کرده بود و چه کامنتایی زیرش نوشته می شد)

خب همین جا این افراد و میزارم خارج بحث چون مشخصه کسی که طرفداره تتلو هست اصلا منطق سرش نمیشه که من بخوام حالا باهاش حرف بزنم بیا و جای احساسی برخورد کردن اصولی رای بده، پس این افراد که هیچی.

یه گروه دومی هستن که کلا دنباله رو جو حاکم بر شبکه ها هستن و کلا یه برنامه رو تا آخر نمی بینن و بدون  کمی فکر نظر میدن به عنوان مثال ماه ها پیش که تعدادی دکتر از پخش سریال "در حاشیه" ناراضی بودن و حتی جلوی درب وزارت بهداشت تجمع کرده بودن رو حمایت میکردن چون گویا فکر میکردن حمایت از یه قشر باسواد جامعه کار باکلاسیه و در حالی که نمیدونستن تقریبا بیشتر دکترهای درست و درمون و به قول خودمون آدم حسابی جامعه خودشون طرفدار در حاشیه هستن به دلیل نقد درستی که تو لفافه بیان شده بود و هر قسمتش رو هم دنبال می کنن، پس افراد جو زده رو هم بیخیال می شیم.

یه گروه سومی هم هستن که براشون هیچ چیزی مهم نیست و به قول یکی از دوستان  با پول یه دست چلو کباب رای تو یه مقطع مهم سیاسی و میفروشن دیگه چه برسه به یه برنامه ی تلویزیونی که صرفا برنده شدن یا نشدن کسی باعث تغییر و تحول خاصی تو روال عادی زندگی مردم نمیشه، این گروه هم میزاریم کنار.

و اما ، گروه چهارم افرادی هستن که به دور از نگاه سیاسی و مذهبی  و اجتماعی که همیشه داشتن و دارن فقط به خود مسابقه نگاه میکنن و بدون جانب داری الکی تمام زوایای اون رو میسنجن و با مقایسه دو طرف بازی بعد رای میدن.

+با تمام احترام باید اعتراف کنم که جزو گروه چهارم هستم.

+ هدف از نوشتن این مطلب توهین به افراد سه گروه اول نبوده و اگر سهوا توهینی انجام شده در همین جا ازتون معذرت می خوام.

+برای اجرای حیایی می تونستم نقد بنویسم ولی ننوشتم چون طبق معمول ما ایرونی ها تحمل شنیدن نقد رو نداریم.

+اگه از یه برنامه ی تلویزیونی خوشتون نمیاد لازم نیست تو یه مکان عمومی کل خانوادش رو مورد لطف قرار بدید، فقط با تعویض کانال تلویزیون هم لطف بزرگی به خودتون کنید هم به اجتماع.

+تعجب نمی کنم که چرا برنامه ی زنده به سبک برنامه های آمریکایی ساخته نمیشه و اکثر برنامه ها پیش تولید میشن، چون اگه همزمان با ضبط رو آنتن باشن فقط خدا میدونه واکنش افراد حاضر  در استودیو چیه.

+میگم فرهنگ استفاده از اینترنت و نداریم می گین نه، هر شبکه ای که توش ایرانی زیاد باشه آخر و عاقبتش همینه، اون از فیس بوک و توییتر اینم از اینستاگرام، خدا خودش بهمون رحم کنه.

+من به عنوان یه کسی که تمام دوره ی نوجوونیش رو با خوندن چلچراغ و کودک فهیم پر کرده و الانم طرفدار پر و پا قرص سایت چیزنا هست و علاوه بر اون آشنایی کامل با برنامه های استند آپ کمدی در ژانرای مختلف دارم به ژوله رای دادم و این نظر منه دهه شصتیه و توقعی ندارم یه دهه70 ای یا 80 ای حرفامو کامل متوجه بشه.

پ.ن : به ژوله رای بدین جای دوری نمیره

Simple Plan - Summer Paradise ft. Sean Paul

خاطرات ناب کودکی

دیشب وقتی زنگ زدم به دختر عموم که قبولی پسر عموم و تو کنکور تبریک بگم یهو بی مقدمه ،نه الان که خوب بهش فکر می کنم بی مقدمه هم نبود....

من گفتم یادته بچه ها کوچیک بودن و چقدر شیطون و همین شروع یه چت 1 ساعت نیمه بود راجب خاطراتمون.از اینکه چند وقت پیش وقتی حرف قدیما شد و من به کلی از شیطنتای دوران بچگیم (دورانی که هنوزم ادامه داره) اعتراف کردم و کلی بهش می خندیدیم ، پسر عمه ی کوچیکم باورش نمی شد که من به ظاهر آروم و موجه همچنین سرگذشت پر فراز و نشیبی داشتم.لابد کنجکاو شدین بدونین چه اتفاقاتی بوده ، ولی از اونجایی که هم تعداد خاطرات و شیطنتای من اونقدر زیاده که اگه بخوام بنویسم هم دستم درد می گیره و هم شما از خوندنش حوصلتون سر میره و احتمالا در پایانش سه چهار کلمه ی بسیار بسیار دوستانه با ضربه ی انگشتان همایونیتون (از خودم کلمه ای ابداع کردم در حد فرهنگستان هنر و ادب پارسی،جناب عادل کجایی که من و کشف کنی)به کیبورد مبارک برام می نویسید با مضمون: این همه چرت و پرت گفتی که آخرش بشه این؟؟!!!! ترجیح می دم در همین حد بسنده کنم که هدف از شیطنتای من در 99% موارد خوشحالی اطرافیان و نشوندن لبخند بر لبانشون بوده و عملا از لحاظ فیزیکی به غیر از خودم به کسی صدمه ای وارد نشده و چه بسا حتی درس عبرتی برای آیندگان باشد.

از اونجایی که الان ساعت 3:38 به وقت محلیه ترجیح میدم به همون روال همیشگی  یه آهنگ براتون بزارم تا روزتون و پر انرژی آغاز کنید.فقط لطفا اگه نمی خواین کسی از اطرافیان بندازنتون بیرون از خونه با هندزفری گوش کنین

پیشاپیش صبحتون بخیر

ورژن متفاوتی از Ellie Goulding ft. Calvin Harris : I Need Your Love

اولین همایش آینده طراحی وب

برای کسب اطلاعات بیشتر و خریداری بلیط به آدرس وبسایت همایش مراجعه کنید.

پ.ن : یکی از حامیان رسانه ای همایش عصر تکنولوژی است.

شام ایرانی

به جرات می تونم بگم بعد از مدت ها یه گروه خوب از شام ایرانی و دیدم.می پرسید چرا ؟ الان براتون توضیح میدم.

برای منی که تقریبا تمام قسمت ها رو دیده بودم اول فکر نمی کردم با این همه هیجان مواجه شم و انتظار داشتم باز هم 4 نفر آدم معروف بیان آشپزی کنن و دور میز بشینن و فوقش یه جکی تعریف کنن یا از یه موضوع اجتماعی حرف بزنن و آخر شب هم یه نمره ای بدن و کات؟! ولی این گروه واقعا شاهکار بود.

به اعتقاد خیلی ها سروش صحت آدمی نیست که بتونه استند آپ کمدی اجرا کنه و کلا آدمی باشه که بقیه رو بخندونه ، ولی من معتقدم جزو معدود کارگردان های ژانر طنز تو ایرانه که کارش و خوب بلده.نمونش همین شام ایرانی که که کاملا فضای متفاوتی با اون چیزی که بیژن بیرنگ ساخته بود و ارائه میده.( طرفداران آقای بیرنگ لطفا از دستم دلخور نشین ، من هنوزم بابت ساخت خانه ی سبز به ایشون ارادت دارم فقط این سری شام ایرانی و بیشتر ترجیح دادم همین).

بهتون توصیه میکنم دی وی دی شام ایرانی و بخرید و 1 ساعت لذتشو ببرید.

شرکت کننده های این سری : پوریا پور سرخ ، سام درخشانی ، پژمان بازغی ، هادی کاظمی

داستان و توضیح نمی دم که از نمکش کم نشه ، فقط در همین حد بدونید شب دوم که میزبان هادی کاظمی بوده از ته دل میخندین

و تا یادم نرفته تو این سری هرشب 1 الی چند نفر از دوستاشون هم به عنوان سورپرایز میان و دیگه خودتون ببینین چه خبرا که نبوده بیا و ببین

جشنواره روز آزادی نرم افزار در تهران

پیشنهاد می کنم اگه تهران هستید و علاقه مند به مباحث نرم افزار حتما برید و ببینید

برای اطلاعات بیشتر در مورد جشنواره روی لینک کلیک کنید.

ﻣﺎﺭﺗﺎ ﺭﯾﻮﺭﺍ ﮔﺎﺭﯾﺪﻭ

ﻋﺎﺷﻖ ﺯﻧﯽ ﻣﺸﻮ ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮﺍﻧﺪ
ﮐﻪ ﺯﯾﺎﺩ ﮔﻮﺵ ﻣﯽﺩﻫﺪ
ﺯﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﯽﻧﻮﯾﺴﺪ
ﻋﺎﺷﻖ ﺯﻧﯽ ﻣﺸﻮ ﮐﻪ ﻓﺮﻫﯿﺨﺘﻪ ﺍﺳﺖ
ﺍﻓﺴﻮﻧﮕﺮ، ﻭﻫﻢﺁﮔﯿﻦ، ﺩﯾﻮﺍﻧﻪ
ﻋﺎﺷﻖ ﺯﻧﯽ ﻣﺸﻮ ﮐﻪ ﻣﯽﺍﻧﺪﯾﺸﺪ
ﮐﻪ ﻣﯽﺩﺍﻧﺪ ﮐﻪ ﺩﺍﻧﺎﺳﺖ، ﮐﻪ ﺗﻮﺍﻥِ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﺩﺍﺭﺩ
ﺑﻪ ﺯﻧﯽ ﮐﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎﻭﺭ ﺩﺍﺭﺩ
ﻋﺎﺷﻖ ﺯﻧﯽ ﻣﺸﻮ ﮐﻪ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﻋﺸﻖ ﻭﺭﺯﯾﺪﻥ ﻣﯽﺧﻨدﺩ ﯾﺎ ﻣﯽﮔﺮﯾﺪ
ﮐﻪ ﻗﺎﺩﺭ ﺍﺳﺖ ﺟﺴﻤﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﻭﺡ ﺑﺪﻝ ﮐﻨﺪ
ﻭ  ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻋﺎﺷﻖ ﺷﻌﺮ ﺍﺳﺖ
( ﺍﯾﻨﺎﻥ ﺧﻄﺮﻧﺎﮎﺗﺮﯾﻦﻫﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ).
ﻭ  ﯾﺎ ﺯﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﺪ ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﯾﮏ ﻧﻘﺎﺷﯽ ﺑﺎﯾﺴﺘﺪ
ﻭ  ﯾﺎ ﮐﻪ ﺗﻮﺍﻥ ﺯﯾﺴﺘﻦ ﺑﺪﻭﻥ ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﺭﺩ
ﺯﻧﯽ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺳﯿﺎﺳﺖ ﺳﺮ ﺩﺭ ﻣﯽ ﺁﻭﺭﺩ
ﺯﻧﯽ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺑﯽ ﻋﺪﺍﻟﺘﯽ ﺑﯿﺰﺍﺭ ﺍﺳﺖ
ﻋﺎﺷﻖ ﺯﻧﯽ ﻣﺸﻮ ﮐﻪ ﺑﺎﺯﯼ ﻫﺎﯼ ﺗﻮﭘﯽ ﻭ ﻓﻮﺗﺒﺎﻝ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﺩ
ﺯﻧﯽ ﮐﻪ ﻓﺎﺭﻍ ﺍﺯ ﻭﯾﮋﮔﯽ ﻫﺎﯼ ﺻﻮﺭﺕ ﻭ ﭘﯿﮑﺮﺵ، ﺯﯾﺒﺎﺳﺖ
ﻋﺎﺷﻖ ﺯﻧﯽ ﻣﺸﻮ ﮐﻪ ﭘُﺮ، ﻣﻔﺮﺡ، ﻫﺸﯿﺎﺭ، ﻧﺎﻓﺮﻣﺎﻥ ﻭ ﺟﻮﺍﺏﺩﻩ ﺍﺳﺖ
ﮐﻪ ﭘﯿﺶ ﻧﯿﺎﯾﺪ ﮐﻪ ﻫﺮﮔﺰ ﻋﺎﺷﻖ ﺍﯾﻦ ﭼﻨﯿﻦ ﺯﻧﯽ ﺷﻮﯼ
ﭼﺮﺍ ﮐﻪ ﻭﻗﺘﯽ ﻋﺎﺷﻖ ﺯﻧﯽ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺩﺳﺖ ﻣﯽﺷﻮﯼ
ﮐﻪ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺑﻤﺎﻧﺪ ﯾﺎ ﻧﻪ
ﮐﻪ ﻋﺎﺷﻖ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﺪ ﯾﺎ ﻧﻪ
ﺍﺯ ﺍﯾﻦﮔﻮﻧﻪ ﺯﻥ، ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﻣﻤﮑﻦ ﻧﯿﺴﺖ

ﻫﺮﮔﺰ.....!!!

فرهنگ کمک کردن

انسان ها به میزان حقارتشان توهین می کنند،

به میزان فرهنگشان عشق می ورزند،

به میزان هویتشان به دیگران احترام می گذارند و به میزان کمبودهایشان آزارت می دهند.

هرچه حقیرتر باشند بیشتر توهین می کنند تا حقارتشان را جبران کنند

هرچه فرهنگشان غنی تر باشد بیشتر به دیگران عشق می ورزند

هرچه هویتشان عمیق تر باشد محترمانه تر رفتار می کنند

و به اندازه درکشان می فهمند

و به اندازه شعورشان به باورها و حرفهایشان عمل می کنند

این حقیقت زندگی است.

Birdy_People Help the People

everyday is girl's day

اکثر مواقع تا حرف از تکنولوژی میاد وسط همه نسبت به دخترا جبهه می گیرن و فکر میکنن که اگه دختر باشی باید قیافت شکل علامت تعجب باشه موقعی که با یه مشکلی تو هر دستگاهی مثل کامپیوتر یا موبایل مواجه میشی مخصوصا اگه فرد مورد نظر رشته ی تحصیلیش فنی نبوده باشه. نمی دونم شروع این جبهه گیری  چه زمانی بوده ولی در این حد می دونم که این کل کل سر ماجراهای این چنینی ربطی به ملیت ایرونی نداره چون به وضوح در بقیه کشورها هم دیده میشه.شاید من دارم  یه طرفه قضاوت می کنم ولی این چیزیه که همیشه باهاش برخورد داشتم.

من ادعایی ندارم که مخ برنامه نویسیم و هر مشکلی و بلدم حل کنم ولی حداقل انقدر جرات دارم که اگه از پس کاری بر نیام همون اولش بگم نه اینکه بمونم سه ساعت وقت کسی تلف بشه بعد بگم بلد نیستم درستش کنم.

یادم نیست دقیقا اولین جرقه ی علاقه ی من به تکنولوژی از چه سنی شروع شد ولی همین حد می تونم بگم زمانی که تعداد کاربرای ایرانی شبکه های اجتماعی  به مراتب کمتر از الان بود همیشه تو هر شبکه ای فعالیت داشتم و از اون طرف همیشه پی گیر گجت های جدیدی که به بازار میومد بودم.یه اعترافم همین جا بنویسم: اول دبیرستان یکی از تفریحاتم هک کردن موبایل بچه ها بود.شاید الان با شنیدنش پیش خودتون بگید چقدر مضحک، درست حق با شماست ولی اون زمان انجام همین کار اونم وقتی که نه اپ استور درست درمونی در کار بود که این همه برنامه ی هک و مجانی به کاربران ارائه بده  و نه حتی گوشی های اندروید وارد بازار ایران شده بود ، به نوبه ی خودش کار متفاوتی محسوب میشد.البته این رو هم اضافه کنم که همیشه با اجازه از خودشون هکشون می کردم و بعدشم بهشون میگفتم چیکار کنن که اطلاعات موبایلشون به سرقت نره.خلاصه دوستای صمیمیم گاهی به شوخی میگن من مثل شخصیت های موذی تو فیلمهای آمریکایی می مونم که معمولا تیپ پانک می زنه و تو یه اتاق تاریک پشت لپ تاپ وقت میگذرونه اونم در حالی که کل صفحات بچه های کالج و هک میکنه

کلا با وجود اینکه رشتم تجربی بوده نمی دونم چرا انقدر همش تو نخ تکنولوژی بودم و هستم (البته یه دلیلش شاید این بوده که وقت تنهایی زیاد داشتم)حتی الان که عضو یه استارت آپ شدم رفقای دوستم کلی تعجب کردن که منی که هیچ ربطی به تکنولوژی ندارم چجوری تو این وادی موندگار شدم.

در آخر فقط این و خواستم اضافه کنم که هیچوقت از رو ظاهر آدما قضاوت نکنین ،شاید اون آدم به ظاهر لاغر و دست و پا چلفتی یه نکات مثبتی هم داشته باشه و بتونه بدون کمک گرفتن از یک به اصطلاح مخ کامپیوتر ، اکانت توییتر از بین رفتشو به یه طریقی زنده کنه

موزیک امشب : Linkin Park - Castle Of Glass