طلوع

من خودم از اون دسته آدم هایی هستم که همیشه از طرف خیلی ها چه دوست چه آشنا چه غریبه نقد شدم البته نقد که چه عرض کنم شاید واژه بهتر قلدری باشه ، نمی گم همیشه از حرفشون ناراحت شدم ولی خیلی اوقات بعد از شنیدن حرفشون که اکثرا هم بدون دونستن تمام زوایای اون موضوع بوده دلم شکسته و عملا انرژی اون روزم هدر رفته . شاید بگید باید آدم قوی تری می بودم ولی خب جامعه و فرهنگمون به ما یاد نداد که اعتماد به نفس داشته باشیم ، منظورم از این اعتماد به نفس های الکی که تو شبکه های اجتماعی می بینید نیست منظورم اعتماد به نفس واقعی هست یه جور باور داشتن به قدرت های فردی خودمون یا اگه بخوام ساده تر بگم اینکه وقتی تو کاری واقعا خوب هستی الکی تواضع نشون نده و نگو نه من حالا یه چیزی بلدم و واقعا بهشون نشون بده که چقدر تو اون زمینه حرفه ای هستی حالا هر رشته ای که میخواد باشه. 

نمی دونم اصلا کسی دیگه اینجا رو می خونه یا نه ولی اگه رهگذری هستی که هنوز به اینجا نیم نگاهی میندازی و خصوصا تو دهه ۲۰ زندگیت هستی میخواستم بهت بگم تو قدرتمند تر از اونی هستی که اطرافیانت می بینند ، درسته روزگار باهات ناسازگاری داشته و خیلی جاها به حقت نرسیدی ولی این و بدون تو از خیلی آدم های اطرافت قوی تر هستی و تو شرایط سخت برعکس اون ها تو کسی هستی که برنده بازی زندگی هستی چون کم نمیاری. شاید تو زندگیت خیلی اوقات شکست خوردی ولی همه اونها کمک کرده که تو برعکس ظاهر شکننده و احساسی که داری یه آدم قوی باشی. اگه هیچ کسی تو این دنیا بهت باور نداشت باز هم به خودت باور داشته باش و بدون تو توی خیلی چیزها خوب هستی منتهی هنوز وقتش نشده که بقیه ببینن اون ستاره ی تو آسمون تویی. 

شاید یه روزی یه جایی به اون چیزی که لیاقتش و داری برسی اون هم درست وقتی که اصلا انتظارش و نداری.