بارون پاییزی

امروز جزو روزایی بودکه همیشه به یادم می مونه ، اولین دیدارم با دوستی که مدت ها بود می شناختمش از دنیای مجازی. با اینکه شروع دوستیمون از قاب وبلاگ شکل گرفت ولی انقدر موضوعات مشترک برای صحبت بینمون وجود داشت که خیلی زود با هم صمیمی شدیم.همیشه هر موقع می خواستم ببینمش یا واسه من کاری پیش میومد و نمی تونستم هماهنگ بشم یا اینکه اون وقت نداشت، خلاصه بعد از مدتها هم صحبتی امروز بود اون روزی که ما تونستیم از نزدیک هم و ببینیم.

نشسته بودم رو صندلی بیرون آزمایشگاه چون بچه ها نیومدن و استاد کلاس وتعطیل کرد .منم از روی بیکاری و برای اینکه زمان بگذره زنگ زدم به عاطی تا باهاش حرف زنم ، همونجور که گرم صحبت بودم یهو دیدم یه چهره ی آشنا داره میاد سمتم، خودش بود، چند بار پلک زدم، زود از عاطی خداحافظی کردم، آره خودش بود ، با همون آرامش، با همون لبخند همیشگی،باورم نمی شد بالاخره همو دیدیم.بعد از روبوسی و با توجه به شرایط بارونی امروز تصمیم گرفتیم زود بریم جایی بیرون از دانشگاه، تا یادم نرفته صداش، وای صداش خیلی خوب بود، مخصوصا در مقابل آدمی مثل من که 2/3 زمان حرف زدنش در حال خندیدنه شنیدن همچین صدایی واقعا باعث مباهات بود.بگذریم از دانشکده زدیم بیرون و بعد از پشت سر گذاشتن ترافیک همیشگی مخصوص روزای بارونی رسیدیم به کافی شاپ دوک.نکته جالب اینجا بود که کافی شاپ تو اون ساعت خلوت بود و ما با خیال راحت بیرون نشستیم و شروع کردیم به صحبت.طفلکی گارسون فکر کنم تازه از خواب بیدار شده بود هر آیتم و چند بار براش تکرار کردیم.

بماند که اون 2 ساعت چقدر خوش گذشت و چقدر حرف زدیم و چقدر خندیدیم و چقدر خوشحال بودیم که با خیال آسوده می تونیم بشینیم تو کافه و درد و دل کنیم  و چه عکس ها گه نگرفتیم .حالا باز دوستم تیپش خوب بود، من و بگو با چه اعتماد به نفسی با لباس بارون خورده عکسم گرفتم، والا

بعد از اومدن از کافه دوستم لطف کرد و من و رسوند دم خونمون .اگرچه که مسیرم نزدیک بودو من با پررویی تمام درخواستش و قبول کردم  ولی خب بدم نشد آدرس و یاد گرفت که بتونه زود به زود بیاد پیشم.

نام عنوان: آهنگ بارون پاییزی از سیروان خسروی

وقتی عکس همسرم را زیر سینی چای پنهان کردم!

پیش نویس:یکی ازوبلاگایی که هر روز می خونم وبلاگ آلما توکل (نام مستعار) هست که انصافا حرفی واسه گفتن داره میون این همه وبلاگ ریز و درشت، داشتم با خودم فکر می کردم بد نیس کمی از چیزی که واقعا هستم و همیشه هم هرجا بحثی در این مورد بوده رو نظرم موندم و برای خوش آمد کسی از دیدگاهم عقب نشینی نکردم  و تو وبلاگم هم نشون بدم.این مطلب که براتون اینجا گذاشتم در واقع یه پیام تلگرامی در یه گروه دخترونست و دیدم بد نیست ببینم نظر خوانندگان وبلاگم راجب موضوعاتی از این دست چی می تونه باشه.منتظر نظراتتون هستم.

دکتر فردین علیخواه(جامعه‌شناس):

خواهش می‌کنم این مطلب را با گرایش‌های سیاسی خودتان تحلیل نکنید. همه ایرانی هستیم و داریم درباره یک مسأله اجتماعی مملکت مان حرف می‌ زنیم. یک روز در کلاس آسیب‌شناسی اجتماعی و در بحث از "خانواده و طلاق"، از دانشجویانم درباره تعداد فرزندان برخی از سیاستمداران کشورهای غربی سوال کردم. برایم بسیار جالب بود که بیشتر آنان مثلا می‌دانستند که اوباما دو دختر دارد و اینکه آنان چند سال دارند! برخی از دانشجویان معتقد بودند که این دولتمردان با این عکس‌ها و البته "در عمل" به جامعه می گویند که خانواده مهم است. کنجکاو شدم. در قسمت عکس سایت گوگل به فارسی(و نه انگلیسی) تایپ کردم" خانواده اوباما" و هزاران عکس از زندگی خانوادگی اوباما و گذران اوقات‌ فراقتش با کودکان و همسرش ظاهر شد. بیشتر این عکس‌ها را سایت‌های فارسی منتشر کرده‌اند. در همان کلاس از خانواده و تعداد فرزندان سیاستمداران کشورمان پرسیدم. حتما جواب را می‌توانید حدس بزنید. تقریبا اکثر دانشجویان اطلاعات درستی نداشتند. مثل استادشان! ولی من نشان ندادم که مانند آنها نمی‌دانم. خب من استادم! جالب آنکه آنان می دانستند مثلا جان کری چند فرزند دارد ولی در خصوص دکتر ظریف نمی دانستند!. باز نکته جالبی که در کلاس( چه اسم خوبی هم داشت: آسیب‌شناسی اجتماعی) مطرح شد آن بود که بیشتر آنان می‌گفتند نام اعضای خانواده مسئولین کشورمان زمانی در رسانه ها منعکس می‌شود که یا یکی از آنها به همسرش پستی داده، و یا مسأله و مشکلی ایجاد شده و رسانه‌ها به او یا خانواده اش گیر داده‌اند! در مواقع عادی تقریبا هیچ مطلبی در این خصوص منتشر نمی‌شود. توجه‌ام به یک رفتار اجتماعی غربی‌ها جلب شد. قبلا هم به این رفتار توجه کرده بودم. من در برخی از پروژه های عمرانیِ داخل کشور با آنها کار کرده‌ام. وقتی به آنها میز یا اتاقی می‌دهید یکی از وسایل یا اقلامی که روی میز می‌گذارند یا روی دیوار اتاق نصب می‌کنند عکس‌های خانوادگی‌شان است. این را حتما در سریالها هم دیده‌اید. نکته جالب آنکه این رفتار تابع سن فرد یا عمر ازدواجش نیست.

رفتار ما ایرانیان(مردان) در این خصوص خیلی جالب است. وقتی تازه ازدواج کرده‌ایم عکس همسرمان در کیف پولمان قرار دارد. البته یادآوری کنم که این عکس در دوره نامزدی روی صفحه تلفن همراهمان نیز هست. پس از ازدواج از آنجا حذف می شود. کم کم عکس همسرمان از کیف پول‌مان هم حذف می‌شود و جای عکس را کارت‌های اعتباری رنگارنگ و قبض‌های پرداخت نشده‌ی لوله شده می‌گیرند. معمولا خانم‌ها مانند آقایان نیستند. ولی وقتی این رفتارها را می‌بینند دلسرد می‌شوند. عکس همسرشان را بر نمی‌دارند ولی عکس اعضای خانواده‌شان را به در کنار آن قرار می‌دهند. این معنادار است!
زمانی در جایی مشغول به کار شدم. روزهای نخست؛ عکس کوچکی از همسرم(با مانتو و روسری) را به شکل عمودی در گوشه میز به لیوان تکیه داده بودم. همکاری آمد و گفت: " ببین پشت سرت حرف درمیارن! به نظرم اینو برداری بهتره!". همکار بعدی هم آمد و همین را گفت. عکس را برداشتم و به شکل افقی زیر شیشه‌ی روی میز گذاشتم. آن همکاران باز آمدند: " خب اینا اینجا جواب نمی ده دیگه! همکارا که می دونی جنبه ندارن! تازه خانمت مانتوییه! یه ذره موهاش هم بیرونه! این می‌تونه بعدا تو گزینش دردسر بشه...!" کنار میز یک سینی چای کوچکی داشتم. آنرا برداشتم و روی عکس همسرم گذاشتم. به آنها گفتم " حالا خوبه؟ " گفتند: " هی. بد نیست!" ولی...
می دانید دوستان . خواستم بگویم مسئولین هم محصول همین جامعه‌اند. اساسا خانواده( و بیشتر؛ زنان) باید پنهان بمانند. به نظرم درباره زنان، یک چیز خیلی عادلانه توزیع شده است: عکس آنان نه باید در قاب زندگی نصب شود و نه در قاب مرگ(اعلامیه فوت). برای همین در پاسخ به برخی از دوستانی که انتقاد می کنند چرا زنان و دختران ایرانی در شبکه های اجتماعی مجازی اینقدر زود به زود عکس پروفایل خود را عوض می‌کنند و گویی "ولع خودنمایی" دارند باید گفت که رفتار این زنان اعتراض به حذف تدریجی عکس‌‌شان از "قاب زندگی" توسط جامعه است. این عکس‌ها می‌گویند: "شما نمی توانید مرا حذف کنید".