گردش دوران

اینکه می بینم دوستام انقدر تغییر کردند هم خوشحال کننده هست هم در عین حال نگران کننده. خوشحال کننده از اون نظر که می بینم تو کارشون موفق هستند یا وارد یه رابطه جدی شدن ، نگران کننده از اون جهت که فکر می کنند رفتار و عقیده خودشون درست هست و بقیه اشتباه می کنند. بد نیست یاد بگیریم الان تو همه جای دنیا همه هر جور که خودشون فکر می کنند درست هست زندگی می کنند و ما نباید انتظار داشته باشیم همه به روش ما زندگی کنند ، به آهنگی که ما گوش می دیم گوش بدن ، فیلمی که ما نگاه می کنیم و نگاه کنند ، لباسی که ما می پوشیم و بپوشند ، حرفی که ما می زنیم و بزنند، اعتقادی که ما داریم و داشته باشند و از همه اینا مهم تر فکرشون با ما یکی باشه. 

نمی دونم برای شما هم پیش اومده تو یه جمعی باشید و حس کنید متعلق به اون فضا و آدم ها نیستید، من تجربه کردم‌ . حسی داشت برابر با ایستادن در خلا. حس پوچی ... نمی دونم می تونم باز تکرارش کنم یا نه... انگار دیگه اون آدم قدرتمند سابق نیستم و مشکلات باعث شدن کم بیارم و نتونم اونجوری که باید رفتار کنم...نمی دونم. این ندونستن خیلی بده ، اینکه فکر کنی راه حلی برای درمانش نیست‌ و فقط داری تلاش بیهوده می کنی.

همین.