دوستانه

من شخصا به دوستان حقیقی و مجازی به یک میزان اهمیت میدم و برای هر دو گروه وقت میزارم. اگر بهم نیاز داشته باشند ، من هم در حد توان  خودم کمکشون می کنم  واقعا انتظار جبران اون کار و ندارم چون به نظرم وقتی در زمینه ای می تونیم به کسی کمک کنیم چرا که نه ، همیشه که نباید متوقع باشیم و به خاطر پول کاری و انجام بدیم . از خوشحالی دوستانم خوشحال میشم و از ناراحتیشون ناراحت. در کل مرزی بین این دو نوع دوستی هیچ وقت نگذاشتم و نمی زارم و بابتش خوشحالم ، شما چطور؟ آیا باید تفاوتی برای نوع دوستی ها قائل شد؟ 

پ. ن : مهربون بودن کار سختی نیست ، مهم اینه که خودمون بخوایم

یه روز خیلی معمولی

جدیدا کلی حرف تو فکرم هست ولی تا میام تایپ کنم اینجا انگار کل افکارم مثل یه کلاف کاموا در هم تنیده شده و نمی دونم از کدوم قسمت شروع کنم و کجا تموم کنم و همین هم باعث شده کلا قید نوشتن اون داستان و بزنم که اصلا خوب نیست چون حس می کنم باید یه جایی ثبت بشه. درسته که الان خیلی وقت که بازدید وبلاگم اومده پایین و بیشتر افراد فکر می کنند دیگه اینجا چیزی نوشته نمیشه ولی خب واسه دل خودم هم که شده دوست دارم بنویسم. (جین آستین درونم فریاد می زنه )

حالا از این که بگذریم ، جدیدا نمی دونم چرا یه سری از دوستان دوباره براشون مجردی من شده معضل و خیلی دوست دارند من و از این وضع در بیارن . انگار که مجرد بودن به نظرشون جزو بیماری های خاص باشه. به خدا که من خودم خیلی هم با تنها بودن راحتم و هرچی به دور و بری هام بیشتر نگاه می کنم می بینم من آدم بودن تو یه رابطه نیستم چون اول از همه نمی تونم مثل اونها واسه دلخوشی یه نفر دیگه فیلم بازی کنم و وانمود کنم  یه شخصیت دیگه دارم ، یا اینکه فقط واسه خوش گذرونی و اینکه کسی برام پول خرج کنه باهاش برم و بیام. شاید این طرز فکر من اصلا درست نباشه ولی خب من اینم و تا این سن همین جوری زندگی کردم و بابتش هم خیلی خوشحالم. اتفاقا چند وقت پیش با یه دوست صمیمی در مورد همین موضوع داشتیم چت می کردیم و بحث رسید به اینکه مثلا اگه با یکی بری بیرون اون باید پول غذا رو حساب کنه یا دنگی باید پرداخت کرد که خب همون جوری که حدس میزنید ترجیح من اینه که دنگی باشه ولی دوستم می گفت نه ، پسرها بهشون حس بدی میده اگه نخوان پول بدن و یه جورایی انگار داری کوچیکشون می کنی. گفتم خب من فکرم اینه، میگم میشه اولش تعارف کنی که پول و بده ولی بهتر اینه که هر کسی پول غذای خودش و بده یا حداقل یه بار دختر پسر و مهمون کنه و دفعه بعد پسر حساب کنه که اینجوری به غرورش هم بر نخوره. از نظر دوستم این جور فکرا خیلی خارجی هستن و تو جامعه ما جایگاهی ندارن و با این وضع و از اونجایی که من سر چیزهای پایه مثل این مرغم یه پا داره قطعا تا آخر عمرم مجرد می مونم( بگو ماشالا ). جالب تر از اون اینکه چند وقت پیش یکی از اینفلوئنسرهای اینستاگرامی که حالا اشاره نمی کنم کی بود هم این بحث و مطرح کرده بود و خیلی ها مخالف پرداخت پول غذا توسط دختر بودن به دلایل مختلف ، غیر از تعداد معدودی از دخترها که حالا یا خارج نشین بودن یا همین جا مستقل زندگی می کردند و دستشون توی جیب خودشون بود . در کل برام جالبه نظر شمایی که اینجا رو می خونی رو بدونم ببینم بقیه در این مورد چی میگن؟ به هر حال شنیدن نظرات بقیه تو زندگی چیزی که از آدم کم نمی کنه