خوب، بد ، زشت

نمیدونم چرا گاهی بعضی آدمها فکر میکنن با بقیه متفاوت هستن.

نمونه ی این افراد تو دانشکده ی ما خیلی زیاد دیده میشه.آدم هایی که گاهی نه تنها از خونواده ی خیلی معروفی هستن، نه توانایی خاصی دارن،نه اونقدر پولدار هستن که تو طبقه ی جداگانه ای از اجتماع قرار بگیرن ،نه ظاهر متفاوتی دارن ونه حتی تو محیط دانشکده خیلی محبوب نیستن.این افراد یکی از مشخصه هایی که دارن تمسخر افراد ضعیف تر و یا گاهی خجالتی تر نسبت به خودشونه.

حالا منظور از ضعیف تر بودن این نیست که نتونن جواب این ها رو بدن ، بلکه گاهی برای دوری کردن از ایجاد تشنج در وضع دانشکده سکوت میکنن.

افرادی که تو این متن مورد نظر من هستن همونهایی هستن که یه روزی باعث گریه یکی از همکلاسی های دختر شدن تا جایی که حتی بعضی پسرهای کلاس شروع کردن به بدگویی کردن و اعتراض نسبت به رفتار این دخترا.

گاهی که دقیق به دور و بر خودم نگاه میکنم میبینم واقعا چرا این افراد اینجوری هستن؟

یکی از دوستان یک بار به این حرف اشاره کرد که شاید این دخترا تو محیط بیرون از دانشگاه بهشون زیاد اهمیت داده نشده و برای بودن تو نقطه دید همه ی همکلاسی ها دست به این کار میزنن.

شاید حق با رفیق من باشه ولی به نظرم آدم ها حق ندارن به بهانه ی عقده ای بودن و یا نرسیدن به یه چیزایی تو زندگیشون باعث ناراحتی اطرافیانشون بشن و روی شخصیت و احساسات اونها.یه چیز دیگه ای که هست من همیشه باور دارم اگه با اطرافیانمون خوب رفتار کنیم نتیجه ی مثبتش و حتما تو زندگی میبینیم.یعنی حداقل من که اینجوریم ترجیح میدم جای اینکه آدمی باشم که اطرافیانم رو ایزوله کنم و از 1% برتری که دارم سوء استفاده کنم ، با همه یکسان رفتار کنم بدون توجه به اینکه چه نوع ظاهر و تیپی دارند و یا وضعیت مالیشون چطوره و یا حتی عقاید مذهبیشون چیه و شدیدا با مسخره کردن بقیه مخالفم.

هرجوری که به ماجرا نگاه کنیم هممون ذاتا یه جوریم و فردی از فرد دیگه ای بالاتر نیس و نه حق قضاوت و نه حق تمسخر کسی و نداره و تنها چیزی که اهمیت داره انسانیته و بس.

Cher Lioyd  _ Beautiful People   موزیک امشب