یک شعر تکراری، اما همیشه موندنی...

در نگاهت چیزیست که نمیدانم چیست

مثل آرامش بعد از یک غم

مثل پیدا شدن یک لبخند

مثل بوی نم بعد از باران

در نگاهت چیزیست که نمیدانم چیست........

من به آن محتاجم........

سنگین است تکلیف نبودنت.تو آسوده بخواب

مشق گریه هایم باقی مانده...

باران......

بهانه خوبی است برای چشمان خیس

من بهارم تو زمین

من زمینم تو درخت

من درختم تو بهار_

ناز انگشتای بارون تو باغم می کنه

میون جنگلا طاقم می کنه.

تو بزرگی مثل شب.

اگه مهتاب باشه یا نه

تو بزرگی

مث شب

خود مهتابی تو اصلا خود مهتابی تو.

تازه، وقتی بره مهتاب وهنوز

شب تنها باید

راه دوری رو بره تا دم دروازه روز_

مث شب گود و بزرگی

مث شب

تازه روزم که بیاد

تو تمیزی

مث شبنم

مث صبح،

تو مث مخمل ابری

مث بوی علفی

مثل اون ململ مه نازکی.

اون ململ مه

که روی عطر علفا، مثل بلاتکلیفی

هاج و واج مونده مردد

میون ماندن و رفتن

میون مرگ و حیات.

مث برفایی تو.

تازه آبم که بشن برفا و عریون بشه کوه

مث اون قله مغرور بلندی

که به ابرای سیاهی و به بادای بدی می خندی...

          ***

من بهارم تو زمین

من زمینم  تو درخت

من درختم تو بهار،

ناز انگشتای بارون تو باغم میکنه

میون جنگلا طاقم می کنه.

"شاملو"