احساس

می دونید از چی عصبانی هستم ؟ اینکه چرا یه عده در هر شرایطی فقط دوست دارن به آدم حس عذاب وجدان و گناهکار بودن بدن و هیچ وقت بلد نیستند تو شرایط حساس زندگی یا دست از نصیحت کردن بردارن یا بهت حداقل هیچ حسی ندن و کلا شنونده باشن. اون هم وقتی در شرایطی از این سخت تر دست روی دست گذاشتن و هیچ کمکی بهت نکردن. 

من که اون فرد و واگذارش کردم به خدا ، از ته قبلم هم این حرف و میزنم. اگه قرار هست عمرش به دنیا باشه که زنده بمونه چه خوب و خوش به حالش  اگه نه هم همون چیزی که خدا براش تصمیم گرفته سرش بیاد. قطعا خدا بهتر از هر کسی میدونه این فرد لیاقت چه زندگی و داره خوب یا بد ، شاید اطرافیانش میخوان گناهانش و نادیده بگیرن و بگن نه فلانی آدم خوبی هست ولی دیگه دفتر حسابش پیش خدا که عریان هست و هیچ قدرتی هم حداقل در این زمینه بالاتر از خدا نیست پس ایمان دارم اتفاقی که باید بیوفته میوفته.