شعر تنها یه بهونست!

من پایم به تخت زنجیر می‌شود
روزی که ناخواسته دلم گیر می‌شود
گیرِ نگاهی که ناخواسته بر من افتاده شد
اینجاست که دنیا کمی دلگیر می‌شود
بوقت عشقبازیِ تن ها مان
بدنت سراسر حریم می‌شود
...

همچو عابری به قصد حضور کنج دلت
پیش چرخهای نگاهت ، زیر می‌شود
تا تند بادهای سرسرای سرت وزیدن گرفت
پروانه های وجودم ، رقصان ، منجیل می‌شود
خداحافظی را سلام میکنی روزی
که دلی از دلی سیر می‌شود
قصه به پایان می‌رسد و ، من
کمی آنطرف‌تر از تو پیر می‌شود
. 

. 

. 

. 

.
شاعر:شایان

پ.ن:این شعر رو یکی از دوستای خوبم سروده.چون خیلی شعرش و دوست دارم گفتم اینجا بنویسم. 

اگر نظری دارین لطفا بگین.مرسی.