سالگرد

امروز میشه ۱۴ سال ، زمان چقدر زود میگذره ولی هنوز همون حس و دارم .....دوست دارم و دلم برات تنگ شده

دوباره مرداد ماه

همیشه از بچگی تابستون و دوست نداشتم هم به خاطر گرمای هوا هم به خاطر رطوبت بیش از حد . بعدها با اتفاقی که برام افتاد باعث شد کلا از این سه ماه سال متنفر بشم و هر زمان تابستون میشه دلم بخواد زودتر این فصل تموم بشه‌ ... انگار که مثلا با تموم شدنش کمی از غصه هام کم میشه که خب نمیشه ولی انگار بارون و سرما کمک می کنه اون حس و مخفی کنم . اصلا از دلسوزی کسی خوشم نمیاد و همیشه سعی کردم در هر حالی به اطرافیانم انرژی مثبت بدم ، شده روزها و شب هایی که واقعا شارژ باطریم رو خط قرمز بوده ولی باز هم سعی کردم آدم های دور و برم شاد باشند. شاید یه دلیلی که خیلی ها در نگاه اول فکر می کنند من آدم بی خیالی هستم یا اینکه هیچ مشکلی ندارم و زندگی بر وفق مرادم هست همین باشه. ولی خب من از زندگیم راضیم و از کوچکترین اتفاقات مثبتی که برام میوفته هم شاد میشم و هیچ جوره نمی خوام این روش و عوض کنم . همیشه از خوشحال شدن دوستام انرژی گرفتم و سعی کردم تو روزهایی که یه اتفاقی باعث شده احساس غصه داشته باشند دوباره برشون گردونم به دنیای زنده ها. ولی گاهی بعضی اتفاقات واقعا از دست من هم خارج . دیشب داشتم تو فیس بوک همین جوری می گشتم که دیدم یکی از دوستام یه متن ناراحت کننده گذاشته و متاسفانه مادرش و از دست داده. همون اولش ته دلم خالی شد ، با اینکه هیچ وقت مادرش و از نزدیک ندیده بودم ولی خب دورادور می شناختمشون. از دیشب همش به فکرش بودم حتی داشتم فکر می کردم آیا پیغامی که براش فرستادم مناسب بوده یا نه چون واقعا حرف زدن تو این شرایط به نظرم خیلی سخته و آدم باید مواظب کلماتی که استفاده می کنه باشه و سرسری فقط واسه رفع تکلیف حرفی نزنه . امروز تو اینستاگرام دیدم پست تازه ای گذاشته و  با خوندن کپشن زیر پست بیشتر شوکه و ناراحت شدم . دوستم حامله است و خب قبلا چیزی اعلام نکرده بود و لابد میخواست بعد از به دنیا اومدن بچش عکس بزاره و عمومی کنه این خبرو. بگذریم زیر متنش دیدم واسه مادرش حرفای دلش و نوشته ؛ با خودم گفتم واقعا چقدر سخته مادرت و از دست بدی ، اونم درست زمانی که بهش خیلی احتیاج داری و از اون سخت تر که کنار خونوادت نباشی و تو غربت به تنهایی این غم و به دوش بکشی... 

همیشه وقتی یه اتفاق بد برامون میوفته فکر می کنیم هیچ چیزی بدتر از اون ممکن نیست سر اطرافیانمون بیاد ، ولی زندگی همیشه سورپرایزمون میکنه و بهمون یادآوری می کنه نه سخت تر از این هم وجود داره .  میدونم دوستم اینجا رو نمی خونه و این حرفا رو واسه دل خودم می نویسم که یادم بمونه همیشه کنار دوستام باشم چه تو شرایط راحت چه تو شرایط سخت. وظیفه من خوشحال کردن آدم هاست و تا زندم بهش پایبندم ، شاید نتونم همه رو راضی نگه دارم ولی سعی خودم و می کنم‌ . اون موقعی که یه نفر از حرفم یا حرکتم لبخندی بزنه و یا اینکه بگه فلانی چه خوب شد  با هم حرف زدیم روحیم عوض شد اون موقع حس میکنم یه امتیاز مثبت تو این زندگی گرفتم و اون ستاره تو آسمون بهم چشمک زده . مگه نه اینکه به این دنیا اومدیم تا زندگی کنیم پس چرا ازش لذت نمی بریم و مدام دنبال یه نقطه کور می گردیم تا به همه کس و همه چیز گیر بدیم . منم خیلی چیز ها دارم واسه غر زدن و ناراحتی ولی با گفتن مداوم اون ها به بقیه هیچ کدومش رفع نمیشه . حالا در این مورد دیروز یه کلیپ دیدم تو یوتیوب راجب افسردگی که تشبیهش کرده بود به سگ سیاه که همیشه همراهمون هست ، هممون داریمش کوتاه ، بلند، سفید ، سیاه ، زن ، مرد ، پیر ، جوون . اون همه جا همراهمون میاد و سعی می کنه زندگی ما رو تو کنترلش بگیره  و قوانین زندگی رو برامون تعیین کنه ولی ما باید با زندگی درست ، تغذیه سالم ، ورزش ، شاداب نگه داشتن روحیمون ، کمک گرفتن از روان پزشک در صورت لزوم بهش پر و بال ندیم. اینجوری اون سگ بزرگ تبدیل به یه حیوون خونگی  کوچولو و بانمک میشه که همیشه هست کنارمون که تو روزای سخت یادآور بشه کی هستیم و از چه شرایطی عبور کردیم و  هم اینکه بهمون ضربه نمیزنه و این ما هستیم که با توانایی هامون و افکارمون بهش چیزهای جدید یاد میدیم‌ . 

حرفام تا حدودی بی سر و ته شد میدونم ، ولی حس کردم باید جایی بنویسمش. 

پ.ن : اگه از اتفاقی ناراحت بودید حتما با کسی حرف بزنید ،رفتن پیش روان پزشک دقیقا مثل رفتن پیش دکتر میمونه‌. نباید از همچین اتفاقی گریزون باشید فقط به خاطر نگاه جامعه. همونجوری که سر درد می گیرید و فشارتون میوفته میرید و سریع یه سرم می زنید وقتی می بینید به جایی رسیدید که خودتون نمی تونید ازش خارج بشید حتما از یه نفر کمک بگیرید . نزارید سگ سیاه افسردگی زندگیتون و کنترل کنه. مراقب خوبیاتون باشید که این دنیا و آدم هاش بهتون نیاز داره..