ژاندارک

ژاندارک

tragedy plus comedy equales time
ژاندارک

ژاندارک

tragedy plus comedy equales time

شکست یا پیروزی مساله این است؟!

 

شاید امروز صبح همه ی ایرانیا با این امید روزشون و شروع کردن که با یه بازی آسون تیم فوتبالمون از این مرحله صعود میکنه.همون موقعی که پولادی از زمین اخراج شد باعث شد به خودمون بیایم و ببینیم داور مسابقه ویلیامز اونقدر که انتظار داشتیم منصف نیست.حالا بماند که با عکس العمل قاطع کی روش مواجه شد و حتی موقع خروج از زمین برای جلوگیری از بحث تصمیم گرفت به همراه 2 کمک خودش از زمین بیرون بره.بماند که تو نیمه ی دوم هم باز به نفع دوستان عراقی سوت زد و بچه های ایران با غیرت این نیمه رو به پایان رسوندند و این ادامه ی سوگواری تیم فوتبال عراق بود تا ببینن ایرانی ها به این راحتی پا پس نمیکشن


 شروع کوارتر اول با وجود تمام خستگی باز هم شاهد بازی خوب بچه ها بودیم و گل دقیقه  103پورعلی گنجی باعث شادی دوباره میلیون ها ایرانی که داشتن بازی و نگاه میکردند شد.ولی دقیقه 113 بازی اون اتفاقی که نباید می افتاد افتاد و اون هم چیزی نبود جز پنالتی برای تیم عراق که به گل تبدیل شد ولی حتی این گل هم نتونست باعث بشه که بچه ها روحیشون رو از دست بدن و همونطور که هممون دیدیم زمانی که یه کرنر نصیب ایران شد حتی حقیقی هم بدون معطلی به سمت تیرک عراقیا اومد.وای که چه لحظه ی خوبی بود گل قوچان نژاد.شادی رو میشد تو صورت تموم ایرانیای حاضر در ورزشگاه دید .ایران هنوز حرف برای گفتن داشت . با شروع دوباره ی بازی این بازیکن عراقی بود که از ناراحتی زیاد به جای بازی جوانمردانه به سمت حقیقی هجوم برده و ساعد وکتف مصدومش ضرب میبیند.شروع تراژدی دیگری برای ایران،تعویض دیگری نمانده،نگاه نگران کی روش، نیمکت ذخیره ها به تب و تاب افتاده، دقایقی بعد حقیقی از زمین بلند میشود و این آغازی است دوباره برای ایران که با تشویق تماشاچیان حاضر در استادیوم کامل میشود.

ولی متاسفانه کار به ضربات پنالتی رسید.دقایقی مرگبار که هرکس آرزو میکرد زودتر تمام شود و کسانی توانستند گل بزنند که به گفته ی منتقدین محال بود.در هر حال با از دست دادن 2 پنالتی ایران باز هم نتوانست صعود کند ولی این شکست برای ما به اندازه ی ده ها پیروزی ارزشمند است چون بازیکنانمان با تمام وجود جنگیدند.پیروزی برای من همون لحظه ای بود که در خبرگذاری هایی مانند فاکس اسپورت و رویترز نوشته هایی در مورد بازی خوب ایران و ایستادگی 120 دقیقه ای مقابل عراق رو خوندم و اینکه این بازی تنها اتفاق این چنینی در تاریخ فوتبال آسیا بوده و به همین دلیل خواستن که به سرمربی هر دو تیم لوحی رو اهدا کنن که سرمربی ایران از گرفتن اون امتناع کرد و گفت بهتره این لوح رو به داور بدید.

همینطور کی روش بعد از بازی رو به خبرنگاران کرد و گفت: آیا داور امشب راحت میخوابد؟

حالا با تمام این ماجراها آیا واقعا درسته به جای حمایت از تیم  ملی کشورمون باز هم نوک پیکان رو به سمت کی روش نشونه گیری کنیم و بگیم نه مربی ایرانی یه چیز دیگست.اگه مربی ایرانی بود حتما می بردیم.

پ.ن: تمام  این نوشته ها نظر شخصی من در مورد بازی امروز بود.امیدوارم به جای نوشتن متن های توهین آمیز راجب اعضائ تیم ملی تو شبکه های اجتماعی مثل مردم بقیه کشورهای دنیا هم توی برد هم تو مواقع باخت مثل یک طرفدار حتی از بازی نقد کنیم  ولی به اعصابمون مسلط باشیم و به فکر بازسازی تیم باشیم نه تخریب اون.

موزیک امشب:


Litesound - We Are The Heroes :Eurovision 2012